《送东阳马生序》拼音版

sònɡdōnɡyánɡmǎshēnɡxù《送东阳马生序》

yúyòushíjíshìxuéjiāpínwúcónɡzhìshūyǐɡuānměijiǎjièyúcánɡshūzhījiāshǒu余幼时即嗜学。家贫，无从致书以观，每假借于藏书之家，手zìbǐlùjìrìyǐháitiāndàhányànbīnɡjiānshǒuzhǐbùkěqūshēnfúzhīdài自笔录，计日以还。天大寒，砚冰坚，手指不可屈伸，弗之怠。lùbìzǒusònɡzhībùɡǎnshāoyúyuēyǐshìrénduōyǐshūjiǎyúyúyīndébiànɡuān录毕，走送之，不敢稍逾约。以是人多以书假余，余因得遍观qúnshūjìjiāɡuànyìmùshènɡxiánzhīdàoyòuhuànwúshuòshīmínɡrényǔyóu书。既加冠，益慕圣贤之道 ，又患无硕师、名人与游，chánɡqūbǎilǐwàicónɡxiānɡzhīxiāndázhíjīnɡkòuwènxiāndádélónɡwànɡzūnménrén尝趋百里外，从乡之先达执经叩问。先达德隆望尊，门人dìzǐtiánqíshìwèichánɡshāojiànɡcísèyúlìshìzuǒyòuyuányízhìlǐfǔshēnqīnɡ弟子填其室，未尝稍降辞。余立侍左右，援疑质理，俯身倾ěryǐqǐnɡhuòyùqíchìduōsèyùɡōnɡlǐyùzhìbùɡǎnchūyìyányǐfùqíqí耳以请；或遇其叱咄，愈恭，礼愈至，不敢出一言以复；俟其xīnyuèzéyòuqǐnɡyānɡùyúsuīyúcùhuòyǒusuǒwéndānɡyúzhīcónɡshīyěfù欣悦，则又请焉。故余虽愚，卒获有所闻。当余之从师也，负qièyèxǐxínɡshēnshānjùɡǔzhōnɡqiónɡdōnɡlièfēnɡdàxuěshēnshùchǐzúfūjūnliè箧曳屣行深山巨谷中，穷冬烈风，大雪深数尺，足肤皲裂érbùzhīzhìshěsìzhījiānɡjìnbùnénɡdònɡyìnɡrénchítānɡwòɡuànyǐqīnyōnɡfù而不知。至舍，四支僵劲不能动，媵人持汤沃灌，以衾拥覆，jiǔérnǎihéyùnìlǚzhǔrénrìzàishíwúxiǎnféizīwèizhīxiǎnɡtónɡshěshēnɡjiēbèi久而乃和。寓逆旅，主人日再食，无鲜肥滋味之享。同舍生皆被qǐxiùdàizhūyīnɡbǎoshìzhīmàoyāobáiyùzhīhuánzuǒpèidāoyòubèirónɡchòuyè绮绣，戴朱缨宝饰之帽，腰白玉之环，左佩刀，右备容臭，烨ránruòshénrényúzépáobìyīchùqíjiānluèwúmùyànyìyǐzhōnɡyǒuzúlèzhě然若神人；余则缊袍敝衣处其间，略无慕艳意。以中有足乐者，bùzhīkǒutǐzhīfènɡbùruòrényěɡàiyúzhīqínqiějiānruòcǐjīnsuīmàolǎowèiyǒusuǒ不知口体之奉不若人也。盖余之勤且艰若此。今虽耄老，未有所

chénɡyóuxìnɡyùjūnzǐzhīlièérchénɡtiānzǐzhīchǒnɡɡuānɡzhuìɡōnɡqīnɡzhīhòu成，犹幸预君子之列，而承天子之宠光，缀公卿之后，rìshìzuòbèiɡùwènsìhǎiyìmiùchēnɡqíshìmínɡkuànɡcáizhīɡuòyúyúzhěhūjīnzhū日侍坐备顾问，四海亦谬称其氏名，况才之过于余者乎？今诸shēnɡxuéyútàixuéxiànɡuānrìyǒulǐnshāozhīɡōnɡfùmǔsuìyǒuqiúɡězhīyíwúdònɡ生学于太学，县官日有廪稍之供，父母岁有裘葛之遗，无冻něizhīhuànyǐzuòdàshàzhīxiàérsònɡshīshūwúbēnzǒuzhīláoyǐyǒusīyèbóshì馁之患矣；坐大厦之下而诵诗书，无奔走之劳矣；有司业、博士wéizhīshīwèiyǒuwènérbùɡàoqiúérbùdézhěyěfánsuǒyíyǒuzhīshūjiējíyúcǐ为之师，未有问而不告，求而不得者也；凡所宜有之书，皆集于此，búbìruòyúzhīshǒulùjiǎzhūrénérhòujiànyěqíyèyǒubùjīnɡdéyǒubùchénɡzhě不必若余之手录，假诸人而后见也。其业有不精，德有不成者，fēitiānzhìzhībēizéxīnbùruòyúzhīzhuāněrqǐtārénzhīɡuòzāidōnɡyánɡmǎshēnɡjūn非天质之卑，则心不若余之专耳，岂他人之过哉！东阳马生君zézàitàixuéyǐèrniánliúbèishènchēnɡqíxiányúcháojīnɡshīshēnɡyǐxiānɡrénzǐ则，在太学已二年，流辈甚称其贤。余朝京师，生以乡人子yèyúzhuànzhǎnɡshūyǐwéizhìcíshènchànɡdáyǔzhīlùnbiànyánhéérsèyí谒余，撰长书以为贽，辞甚畅达，与之论辨，言和而夷。zìwèishǎoshíyònɡxīnyúxuéshènláoshìkěwèishànxuézhěyǐqíjiānɡɡuījiànqíqīnyě自谓少时用心于学甚劳，是可谓善学者矣！其将归见其亲也，yúɡùdàowéixuézhīnányǐɡàozhīwèiyúmiǎnxiānɡrényǐxuézhěyúzhīzhìyědǐwǒkuā余故道为学之难以告之。谓余勉乡人以学者，余之志也；诋我夸jìyùzhīshènɡérjiāoxiānɡrénzhěqǐzhīyǔzhězāi际遇之盛而骄乡人者，岂知予者哉？